Ooit begon ik met schrijven. Een stukje van mijn hart op papier. Nu verwerk ik vooral mijn stukjes hart in alle designs die ik maak. Iedere dag met evenveel liefde voor wat ik doe maar ook met alle liefde voor de mooie mensen om ons heen. Ik hou met heel mijn hart van die connectie met jou, met jullie. Waardoor ik dit waarmee ik ooit begon, schrijven, eigenlijk ook heel erg mis… Het kan je zo lekker samen brengen, een van de dingen waar ik altijd naar streef.
Iris vroeg: maar Lot… als je dat nou mist, waarom ga je het dan niet weer doen? Maar je kent het misschien wel… jamaar… ik heb geen tijd daarvoor - het komt niet uit - het past niet en alle andere excuses die de revue passeerde tackelde ze door deze momenten in te plannen in mijn agenda. Haha, Heldin. De mooie les hieruit, als je het mist is het zeker wel belangrijk anders had je het immers niet gemist.
Hierdoor neem ik je de aankomende maanden mee op mijn digitaal papier. Achter deze schermen gebeurt zoveel meer dan alleen de lancering van een nieuwe Story. Van hersenspinsels tot aan wat er in mijn hoofd en hart zit. Zoals vroeger. Nog dichterbij. En vooral samen.
8 oktober 2024 - shootdag 1
Hoe de dagen soms een militaire operatie lijken maar ik toch echt niet anders zou willen, waarom doen we als gezin wat we doen of dat moment waarop het hele team naar huis ging nadat we een volle dag hadden staan knallen. Die dag begon om 04:30…
Inmiddels was het nu 20:00. Ik was niet moe want hoe maf het ook klinkt overheerst de adrenaline, de liefde voor het team om ons heen en voor wat we hadden gemaakt die dag. ‘’Lief, ik loop de laatste spullen mee met ze, blijf jij maar even hier ik zie je zo’’ zei Philip. Hij sluit de deur, hoor het slot erin vallen. Ik stond bij het raam, onze kamer zat op de tweede verdieping en keek uit over de stad en de Amstel. Het was donker maar zo mooi en de lampjes in de verte pakten me. Lieten me in een vogelvlucht terug kijken naar vandaag. Hier werk je zolang naartoe en nu sluit de kamerdeur en staat het erop.
Een golf van emotie komt over me heen. Ik heb op zo’n dag wel een kleine glimp van wat we doen maar dat is echt maar heel beknopt. Op deze dagen leg ik echt mijn "kindje" in de handen van het team. Dat is direct ook de meest belangrijke reden waardoor ik zoveel waarde aan hen hecht. Ik vertrouw ze blind dat de shot die samenvat wat de jurk en het gevoel dat ze moet dragen en op mijn papier begon, ertussen zit. We bereiden het natuurlijk volledig tot in de puntjes voor, maar die dag is loslaten en blind vertrouwen key. En dat kan alleen maar als de liefde van iedereen die eraan werkt van alle kanten er is.
Nu na een dag van 16 uur kijk ik in de spiegel. De lampjes uit de verte raken m’n ogen nog steeds. Ik moest een plek zoeken van Philip om te gaan eten, maar er kwam weinig van terecht. Aangezien zorgen voor mezelf op dit soort momenten nog een delta punt is, vond ik dit totaal geen prioriteit - ja, ja ik weet het, ik weet het. Ik stond daar maar te staan met de dag flitsend door mijn hoofd.
Wat raast alles snel voorbij als je niet even terug kijkt. Ziet wat er is. Ik wil dit niet laten glippen, voel het maar even. Dan denk ik altijd terug aan wat ik voelde toen ik het dansstuk had gedanst op de academie waar we bijna een jaar aan hadden gewerkt. Het was zo ZO mooi, een ervaring die ik in mijn hart voor altijd mee zal dragen. Maar de weg er naartoe was zo een groot onderdeel van het doel waar we naartoe werkte. Wat ook weer slaat op mijn moederschap. Ons doel is ze groot te brengen tot de mooie mensen die ze zijn. Maar vergeet never ever te spelen, te voelen en echt te zien onderweg. Want waar het ook over gaat, in de kern gaat tijd snel.
Warm, vol vertrouwen, dankbaar voor hen die mee lopen en misschien een tikkeltje moe op dat moment. Dat voelde ik. Philip komt terug de kamer in. ‘’Ik weet het niet waar we moeten eten, sorry… ik heb eigenlijk ook niet verder gekeken’’. Ik zag aan hem dat hij dit eigenlijk al een beetje had verwacht. ‘’Nawh kom trek je schoenen aan, dan gaan we lopen en eten wat we tegenkomen’’. We liepen, we aten gyoza’s for life en trokken een fles wijn open.
We deelden onze gevoelens, spraken uit wat er in ons om ging. Om twee uur later terug op de kamer te komen en te beginnen aan de nacht waarin we de volledige foto selectie gingen samenstellen.
Zien, voelen, waarderen wat er om je heen is. Altijd.
Liefs,
Lot